Psychoterapia jest sytuacją dobrowolną i potrzebna jest współpraca wszystkich zainteresowanych osób. Nie wyklucza to osób, które nie są całkowicie przekonane i mają wątpliwości co do sensowności korzystania z terapii. Trzeba jednak pamiętać, że pozytywne zmiany w osobie/rodzinie/związku są możliwe wtedy, gdy istnieje zaangażowanie w pracę nad zmianą. Psychoterapia nie może nikogo zmienić wbrew jego woli. Psychoterapia nie polega na dawaniu rad, ani podejmowaniu decyzji za pacjenta. Jest formą leczenia polegającą na rozmowie.
Kontakt z psychoterapeutą rozpoczyna się spotkaniami konsultacyjno-diagnostycznymi umożliwiającymi zebranie wywiadu na temat pacjenta. Po spotkaniach pacjent i psychoterapeuta wspólnie podejmują decyzję o rozpoczęciu terapii.
Cele terapii ustalane są każdorazowo indywidualnie w dialogu z pacjentem, ich osiągnięcie zależy w takim samym stopniu od zaangażowania pacjenta i psychoterapeuty. Cel terapii w trakcie jej prowadzenia może ulec zmianie. Powinno to być omówione przez psychoterapeutę i pacjenta.
Jeśli zgłaszany problem w opinii psychoterapeuty wymaga odmiennego podejścia niż przez niego reprezentowane, może on polecić innego specjalistę pacjentowi. Może to nastąpić przed terapią lub już w jej trakcie, gdy ujawnią się niesygnalizowane wcześniej problemy. Każdorazowo będzie to omawiane z pacjentem.
Psychoterapeutę obowiązuje tajemnica zawodowa, z której zwolnić go może jedynie sąd lub uzasadnione podejrzenie, że pacjent zagraża swojemu życiu lub życiu i zdrowiu innych osób.
Praca psychoterapeuty jest superwizowana. Oznacza to, że psychoterapeuta może chcieć skonsultować sposób prowadzenia psychoterapii i jej przebieg z psychoterapeutą w stopniu superwizora lub w zespole superwizyjnym. W takim wypadku nie są ujawniane żadne dane pozwalające na identyfikację pacjenta.
Psychoterapeuta zobowiązuje się do rzetelnej pracy i stosowania skutecznych form terapii i metod pracy terapeutycznej. O swoich planach urlopowych a także chorobie informuje możliwie jak najwcześniej.
Pacjent jako uczestnik psychoterapii ma prawo pytać o wszystko w każdym momencie terapii, jeśli pojawi się niejasność co do jej przebiegu czy stosowanych procedur, wyrażać swoje zdanie czy opinie, także krytyczne na temat terapii, aktywnie angażować się w formułowanie celów oraz współpracę w ich osiąganiu, w razie przekonania o nieskuteczności naszej pomocy, zakończyć terapię w każdym momencie i oczekiwać, że wskażemy inny ośrodek świadczący podobne usługi.
Zakończenie psychoterapii jest traktowane jak każdy inny temat w procesie psychoterapii to znaczy, że przeznacza mu się odpowiednio dużo czasu, jest ono omawiane i zaplanowane w czasie.
W sytuacji podjęcia przez pacjenta uczestniczącego w psychoterapii decyzji o rozwodzie lub też wszczęcia innego postępowania sądowego (w sprawie opieki nad dziećmi, itp.), terapeuci Ośrodka Psychoterapii DOM nie podejmą się występowania w charakterze świadka, są bowiem zobowiązani tajemnicą zawodową, nie wystawiamy opinii w sprawie.
Psychoterapeuta ma prawo odmówić terapii w sytuacji, gdy Klient w sposób rażący narusza jego dobro osobiste, obraża lub łamie postanowienia kontraktu.
Psychoterapeuta może również odmówić terapii, jeśli uzna, że jego kompetencje są w danym przypadku niewystarczające, aby należycie pomóc Klientowi – jest w takiej sytuacji zobowiązany do poinformowania i zaproponowania mu innego terapeuty lub miejsca, gdzie może uzyskać pomoc.
Psychoterapeuta ma obowiązek odmówić pacjentowi sesji, jeśli istnieje uzasadnione podejrzenie, że jest on pod wpływem środków zmieniających świadomość.
Psychoterapeuta ma prawo skierować pacjenta do konsultacji psychiatrycznej.
Samookaleczenia zagrażające życiu i próby samobójcze będą oznaczały konieczność przerwania terapii i skierowania pacjenta do hospitalizacji.
